klasa 6

1. SUMA (funkcja matematyczna)

Funkcja suma służy jak nazwa wskazuje do sumowania. Warto ją stosować wszędzie tam, gdzie trzeba dodać więcej niż 2-3 wartości. W naszym przykładzie mamy aż 10 wartości do dodania.

W komórkę e16 moglibyśmy wpisać =e5+e6+e7+e8+e9+e10+e11+e12+e13+e14
Wynik byłby dobry, ale po co tyle pisać? Wpisujemy więc =suma(e5:e14)

Czym więcej wartości do sumowania tym zysk z wykorzystania funkcji suma jest większy. W przypadku funkcji suma w nawiasie wpisaliśmy tzw. zakres komórek. W Excelu zakresy wpisujemy zawsze rozdzielone dwukropkiem. Dwukropek nie jest tu znakiem dzielenia. To złe skojarzenie z lekcji matematyki. Dwukropek oznacza "do" i nie ma nic wspólnego z dzieleniem.

2. MAX (funkcja statystyczna)

Funkcja max służy do znajdowania najwyższej wartości spośród podanych w postaci zakresu. Składnia funkcji przypomina sumę.

=max(e5:e14)

3. MIN (funkcja statystyczna)

Funkcja min znajduje w podanym zakresie najniższą wartość. Składnia funkcji jest identyczna jak w sumie i max.

=min(e5:e14)

4. ŚREDNIA (funkcja statystyczna)

Funkcja średnia służy do obliczania średniej arytmetycznej liczb w podanym zakresie. Składnia przypomina składnię funkcji suma, max i min.

=średnia(e5:e14)

5. PIERWIASTEK (funkcja matematyczna)

Funkcję pierwiastek stosuje się do obliczania pierwiastka kwadratowego z podanej jako argument liczby lub adresu komórki. Wszędzie gdzie to tylko możliwe stosujemy odwołania do adresu komórki, a nie do konkretnej liczby.

W powyższym przykładzie użyto składni =pierwiastek(h9) bo 81 wpisano w komórkę h9. Otrzymalibyśmy dobry wynik także w przypadku wpisania w nawiasie liczby 81. Lepiej jednak odwołać się do adresu.

6. JEŻELI (funkcja logiczna)

To funkcja warunkowa. Jeżeli warunek w niej zawarty zostanie spełniony to przyjmuje ona wartość wpisaną między średnikami. Jeżeli warunek nie zostanie spełniony funkcja przyjmuje wartość wpisaną za drugim średnikiem.

=jeżeli(test logiczny;wartość_jeżeli_prawda;wartość_jeżeli_fałsz)

Do komórki i2 wpisano liczbę. Naszym zadaniem jest stworzenie formuły wykorzystującej funkcję "jeżeli", która sprawdzi czy w komórce i2 wpisano liczbę 5. Jeżeli otrzymamy odpowiedź twierdzącą tzn. w i2 będzie 5 to funkcja zastosuje się do polecenia wpisanego po pierwszym średniku tzn. i2*5, jeżeli w i2 nie będzie liczby 5 tylko inna - w komórce j2, do której wpisaliśmy formułę również pojawi się liczba 5, bo po drugim średniku wpisaliśmy i2 (czyli wpisz tę samą wartość co w i2).

=jeżeli(i2=5;i2*5;i2)

Należy bezwzględnie pamiętać o składni funkcji jeżeli, która wymaga testu logicznego, wartości gdy test będzie prawdziwy i wartości gdy test będzie fałszywy. W każdym nawiasie po funkcji jeżeli będą więc te trzy elementy oraz dwa średniki.

Jakie mogą być testy logiczne?

a2=6 możemy sprawdzać czy komórka ma konkretną wartość

a2>8 możemy sprawdzać czy komórka ma wartość większą od jakiejś liczby

a2<10 możemy sprawdzać czy komórka ma wartość mniejszą od jakiejś liczby

a2>=3 możemy sprawdzać czy komórka ma wartość większą lub równą podanej liczbie

a2<=4 możemy sprawdzać czy komórka ma wartość mniejszą lub równą podanej liczbie

a2<>5 możemy sprawdzać czy komórka ma wartość różną od podanej liczby

Funkcja jeżeli nadaje się również do sprawdzania czy komórka przybrała pożądaną wartość tekstową np. jeżeli(a5="ala";"ala ma kota";"kot nie ma ali")

Należy zwrócić uwagę, że wartości tekstowe muszą być umieszczone w cudzysłowie (dobrze Wiktor?), a liczby i działania matematyczne nie mogą być w cudzysłowie.

 

7. LICZ.JEŻELI (funkcja statystyczna)

Funkcja licz.jeżeli oblicza ile razy w podanym zakresie występuje podana po średniku wartość.

=licz.jeżeli(e5:e14;2000)

Funkcją licz.jeżeli można także sumować wystąpienia wartości tekstowych np. =licz.jeżeli(e2:e9;"dom") sprawdzi nam czy w zakresie od e2 do e9 występuje tekst "dom". W tym przypadku jak zawsze w przypadku tekstów stosujemy cudzysłów!

W cudzysłowie zapiszemy także następujące warunki:

=LICZ.JEŻELI(E5:E14;"<>2000")

=LICZ.JEŻELI(E5:E14;">2000")

=LICZ.JEŻELI(E5:E14;">=2000") itp.

8. ORAZ (funkcja logiczna)

Funkcja logiczna oraz sprawdza czy wszystkie podane w nawiasie warunki są prawdziwe. Jeżeli tak to funkcja zwraca wartość PRAWDA, jeżeli choć jeden z warunków z nawiasu jest fałszywy to funkcja zwraca wartość FAŁSZ. Funkcja oraz wymaga minimum dwóch warunków w nawiasie, ale może ich być znacznie więcej. Na lekcjach łączyliśmy funkcję oraz z funkcją jeżeli wszędzie tam, gdzie sprawdzaliśmy więcej niż jeden warunek.

Ponieważ musimy sprawdzić czy w i5 i j5 wpisano wartość 5 zagnieżdżamy w funkcji jeżeli funkcję oraz. Cała funkcja oraz pełni rolę testu logicznego wymaganego jako argument funkcji jeżeli. Po zamknięciu nawiasu kończy się funkcja oraz i następuje kontynuacja funkcji jeżeli: średnik, wartość_jeżeli_prawda, średnik, wartość_jeżeli_fałsz, nawias. Gdybyśmy sprawdzali więcej niż 2 warunki, to wpisalibyśmy je w nawias po oraz pamiętając o rozdzielaniu warunków obowiązkowym średnikiem.

9. LUB (funkcja logiczna)

Funkcja logiczna lub sprawdza czy choć jeden z podanych w nawiasie warunków jest prawdziwy. Jeżeli tak to funkcja zwraca wartość PRAWDA, jeżeli wszystkie podane warunki są fałszywe to funkcja zwraca wartość FAŁSZ. Na lekcjach używaliśmy ją w połączeniu z funkcją jeżeli wszędzie tam gdzie chcieliśmy sprawdzić czy zachodzi jeden z dwóch lub więcej warunków. Funkcja wymaga podania minimalnie dwóch warunków w nawiasie rozdzielonych średnikiem.
W przypadku oraz i lub wartości tekstowe należy umieszczać w cudzysłowie np. =jeżeli(lub(e9="aaa";s3="bbb");"aaabbb";"")
Wartość tekstowa "" oznacza pusty napis czyli komórkę pozostawioną bez wpisu. Czasami się przydaje.
 
  1. dzień.tyg(adres;2) funkcja, która sprawdza jaki był dzień tygodnia w dniu wpisanym do komórki, podanej w nawiasie jako adres. Przykład =dzień.tyg(a5;2) Dwójka po średniku oznacza, że dni numerujemy od poniedziałku do niedzieli. Jako adres podajemy adres komórki z wpisaną datą w formacie RRRR-MM-DD
  2. tekst(adres;"dddd") funkcja, która jako wynik poda nazwę dnia tygodnia. Oczywiście jako adres podajemy adres komórki z wpisana data w formacie RRRR-MM-DD. Przykład =tekst(a2;"dddd")
  3. data.różnica(adres_daty_starszej;adres_daty_nowszej;'y") Funkcja, która obliczy różnicę lat między dwiema datami. Jeśli zamiast "y" wstawimy "m" to będzie to różnica w miesiącach, jeśli "d" to w dniach. 
  4. dziś() funkcja, która jako wynik podaje dzisiejszą datę, zgodną z datą systemową.
  5. złącz.teksty(adres;adres;adres...) funkcja, która łaczy teksty wpisane w komórkach o podanych adresach. Adresy sa rozdzielone średnikiem. Jeżeli w polaczonym tekście maja znaleźć się znaki inne niż wpisane w podanych adresach to należy je wpisać ujęte w cudzysłów. Oczywiście znakami sa także spacje. Przykład: =złacz.teksty(a5;" ";b7) wynik tekst złożony z zawartości komórek a5 i a7 rozdzielonych spacja.
  6. prawy(adres;ilość_liter) funkcja, która jako wynik zwraca podana po średniku ilość liter odczytanych od prawej strony tekstu wpisanego w komórce o podanym adresie.
  7. lewy(adres;ilość_liter) funkcja, która jako wynik zwraca podana po średniku ilość liter odczytanych od lewej strony tekstu wpisanego w komórce o podanym adresie.

arkusz kalkulacyjny - program komputerowy służący do wprowadzania danych w postaci tabel i pozwalający na wykonywanie skomplikowanych obliczeń. Wyniki obliczeń mogą być przedstawiane w postaci wykresów. Arkusze kalkulacyjne wykorzystywane są m.in. do kalkulacji finansowych, sporządzania kosztorysów oraz różnego rodzaju podsumowań i raportów. Dokumenty arkusza kalkulacyjnego nazywane są arkuszami.

komórka - podstawowa jednostka funkcjonalna tabeli arkusza. Komórka może zawierać pojedynczą informację (liczbę, tekst, formułę) i reprezentowana jest przez unikalny adres.
adres komórki - połączenie litery oznaczającej kolumnę oraz numeru wiersza, pozwalające jednoznacznie opisać położenie komórki w arkuszu (np. A1, G25, DB40, itp.)
zakres komórek - dwie lub więcej komórek w arkuszu. Zakres tworzą grupy komórek znajdujących się w tym samym wierszu, kolumnie lub prostokątnym bloku arkusza. Adres zakresu komórek tworzymy, podając adres pierwszej (górnej, lewej) oraz ostatniej (dolnej, prawej) komórki, przedzielając je znakiem dwukropka, np. A1:B4, D8:K22, itp.
skoroszyt - w programie Excel jest to plik zawierający wiele arkuszy. Każdy arkusz znajduje się na osobnej stronie i identyfikowany jest poprzez nazwę umieszczoną na zakładce u dołu strony.
Nowe dane mogą być wprowadzane do arkusza na dwa sposoby: bezpośrednio w komórce lub za pomocą paska formuły.
formuła - wpisywany do komórek arkusza wzór, pozwalający wykonywać pewne obliczenia. Formuła rozpoczyna się zawsze znakiem „=”, po którym następują działania matematyczne. Argumentami tych działań są dane z określonych komórek.
pasek formuły - wiersz położony poniżej pasków narzędzi programu, umożliwiający edycję zawartości komórki.
funkcja - wbudowana w program gotowa formuła wykonująca określone obliczenia. Arkusze kalkulacyjne oferują cały arsenał funkcji: matematyczne, finansowe, statystyczne itp.
adresowanie względne – właściwość arkusza kalkulacyjnego, polegająca na zapamiętywaniu położenia komórek względem siebie. Ułatwia przeprowadzanie identycznych operacji na danych znajdujących się w różnych miejscach arkusza. Zamiast wielokrotnie przepisywać tę samą formułę, wystarczy skopiować ją do odpowiednich komórek za pomocą Schowka.
Po skopiowaniu adresy komórek wykorzystywanych w formule zmieniają się automatycznie tak, aby odzwierciedlać przesunięcie formuły w pionie i poziomie względem formuły wyjściowej. Natomiast działania zdefiniowane w formule pozostają takie same.
Gdy adres względny umieszczamy w formule, arkusz traktuje go jako odnoszący się do położenia formuły.
Pociąga to za sobą zapamiętanie wzajemnego położenia adresowanej komórki i komórki z formułą. Gdy taka formuła zostanie później skopiowana w inne miejsce, adresy w wyrażeniu zmienią się tak, by wskazywać cały czas na komórki pozostające w tej samej relacji przestrzennej z komórką formuły. Tak więc adresy w skopiowanej formule odwoływać się już będą do innych komórek, niż adresy formuły wyjściowej. Dzięki adresom względnym nie trzeba przepisywać tej samej formuły wiele razy.
adres bezwzględny (lub absolutny) komórki jest niezależny od położenia formuły i wskazuje zawsze na tę samą komórkę. Adres absolutny składa się z litery kolumny i numeru wiersza poprzedzonych znakami dolara „$”.
adresowanie bezwzględne - adresowanie komórek, które nie zależy od tego, w którym miejscu arkusza znajduje się formuła. Adres bezwzględny stosujemy wtedy, gdy adres komórki nie powinien zmieniać się podczas kopiowania zawierającej go formuły. Z taką sytuacją mamy do czynienia na przykład wtedy, gdy chcemy odwoływać się w kilku formułach do tej samej komórki zawierającej jedną, konkretną wartość. Adres bezwzględny przed nazwą kolumny i numerem wiersza zawiera znak „$”, np. $D$21.
adresowanie mieszane - adresowanie, w którym tylko litera kolumny lub numer wiersza poprzedzone są znakiem „$”. Adresowanie mieszane łączy zalety adresowania względnego oraz bezwzględnego. Taki sposób adresowania pozwala na zachowanie powiązania formuły z wybranym rzędem arkusza (pionowym lub poziomym), nawet po skopiowaniu jej w inne miejsce.
Adresy mieszane stosujemy więc wtedy, gdy formuła, którą chcemy wielokrotnie kopiować, powinna zawierać adresy komórek z jednego tylko wiersza (kolumny) tabeli, przy zmieniającym się względnie adresie kolumny (wiersza).

onlineide

turtle

ideone

repl

jsfiddle

cpp

scratch

 

canva

kahoot

deepl

Main Menu

Our website is protected by DMC Firewall!