arkusz kalkulacyjny - program komputerowy służący do wprowadzania danych w postaci tabel i pozwalający na wykonywanie skomplikowanych obliczeń. Wyniki obliczeń mogą być przedstawiane w postaci wykresów. Arkusze kalkulacyjne wykorzystywane są m.in. do kalkulacji finansowych, sporządzania kosztorysów oraz różnego rodzaju podsumowań i raportów. Dokumenty arkusza kalkulacyjnego nazywane są arkuszami.
komórka - podstawowa jednostka funkcjonalna tabeli arkusza. Komórka może zawierać pojedynczą informację (liczbę, tekst, formułę) i reprezentowana jest przez unikalny adres.
adres komórki - połączenie litery oznaczającej kolumnę oraz numeru wiersza, pozwalające jednoznacznie opisać położenie komórki w arkuszu (np. A1, G25, DB40, itp.)
zakres komórek - dwie lub więcej komórek w arkuszu. Zakres tworzą grupy komórek znajdujących się w tym samym wierszu, kolumnie lub prostokątnym bloku arkusza. Adres zakresu komórek tworzymy, podając adres pierwszej (górnej, lewej) oraz ostatniej (dolnej, prawej) komórki, przedzielając je znakiem dwukropka, np. A1:B4, D8:K22, itp.
skoroszyt - w programie Excel jest to plik zawierający wiele arkuszy. Każdy arkusz znajduje się na osobnej stronie i identyfikowany jest poprzez nazwę umieszczoną na zakładce u dołu strony.
Nowe dane mogą być wprowadzane do arkusza na dwa sposoby: bezpośrednio w komórce lub za pomocą paska formuły.
formuła - wpisywany do komórek arkusza wzór, pozwalający wykonywać pewne obliczenia. Formuła rozpoczyna się zawsze znakiem „=”, po którym następują działania matematyczne. Argumentami tych działań są dane z określonych komórek.
pasek formuły - wiersz położony poniżej pasków narzędzi programu, umożliwiający edycję zawartości komórki.
funkcja - wbudowana w program gotowa formuła wykonująca określone obliczenia. Arkusze kalkulacyjne oferują cały arsenał funkcji: matematyczne, finansowe, statystyczne itp.
adresowanie względne – właściwość arkusza kalkulacyjnego, polegająca na zapamiętywaniu położenia komórek względem siebie. Ułatwia przeprowadzanie identycznych operacji na danych znajdujących się w różnych miejscach arkusza. Zamiast wielokrotnie przepisywać tę samą formułę, wystarczy skopiować ją do odpowiednich komórek za pomocą Schowka.
Po skopiowaniu adresy komórek wykorzystywanych w formule zmieniają się automatycznie tak, aby odzwierciedlać przesunięcie formuły w pionie i poziomie względem formuły wyjściowej. Natomiast działania zdefiniowane w formule pozostają takie same.
Gdy adres względny umieszczamy w formule, arkusz traktuje go jako odnoszący się do położenia formuły.
Pociąga to za sobą zapamiętanie wzajemnego położenia adresowanej komórki i komórki z formułą. Gdy taka formuła zostanie później skopiowana w inne miejsce, adresy w wyrażeniu zmienią się tak, by wskazywać cały czas na komórki pozostające w tej samej relacji przestrzennej z komórką formuły. Tak więc adresy w skopiowanej formule odwoływać się już będą do innych komórek, niż adresy formuły wyjściowej. Dzięki adresom względnym nie trzeba przepisywać tej samej formuły wiele razy.
adres bezwzględny (lub absolutny) komórki jest niezależny od położenia formuły i wskazuje zawsze na tę samą komórkę. Adres absolutny składa się z litery kolumny i numeru wiersza poprzedzonych znakami dolara „$”.
adresowanie bezwzględne - adresowanie komórek, które nie zależy od tego, w którym miejscu arkusza znajduje się formuła. Adres bezwzględny stosujemy wtedy, gdy adres komórki nie powinien zmieniać się podczas kopiowania zawierającej go formuły. Z taką sytuacją mamy do czynienia na przykład wtedy, gdy chcemy odwoływać się w kilku formułach do tej samej komórki zawierającej jedną, konkretną wartość. Adres bezwzględny przed nazwą kolumny i numerem wiersza zawiera znak „$”, np. $D$21.
adresowanie mieszane - adresowanie, w którym tylko litera kolumny lub numer wiersza poprzedzone są znakiem „$”. Adresowanie mieszane łączy zalety adresowania względnego oraz bezwzględnego. Taki sposób adresowania pozwala na zachowanie powiązania formuły z wybranym rzędem arkusza (pionowym lub poziomym), nawet po skopiowaniu jej w inne miejsce.
Adresy mieszane stosujemy więc wtedy, gdy formuła, którą chcemy wielokrotnie kopiować, powinna zawierać adresy komórek z jednego tylko wiersza (kolumny) tabeli, przy zmieniającym się względnie adresie kolumny (wiersza).
