ASCII (czyt. aski, skrót od ang. American Standard Code for Information Interchange) – siedmiobitowy system kodowania znaków, używany we współczesnych komputerach oraz sieciach komputerowych, a także innych urządzeniach wyposażonych w mikroprocesor. Przyporządkowuje liczbom z zakresu 0−127: litery alfabetu angielskiego, cyfry, znaki przestankowe i inne symbole oraz polecenia sterujące. Na przykład litera „A” jest kodowana jako liczba 65, a znak spacji jest kodowany jako 32. Większość współczesnych systemów kodowania znaków jest rozszerzeniem standardu ASCII np. UNICODE.
Kodowanie znaków przebiega jak gdyby w dwu etapach.
W pierwszym etapie, przyjmowane są umowne wartości liczbowe z tego zakresu jako kody poszczególnych znaków (liter, cyfr, nawiasów, znaków interpunkcyjnych i specjalnych, znaków sterujących). Zobacz https://pl.wikipedia.org/wiki/ASCII
W drugim etapie przyjęte liczbowe kody znaków przedstawiane są w postaci dwójkowej. Mamy tutaj następujące przyporządkowania:
W kodzie ASCII podstawowym znakom i tzw. znakom sterującym (znaki sterujące pracą komputera) przyporządkowane są kody dwójkowe liczb od 0 do 127. Kody dwójkowe liczb od 128 do 255 stanowią tzw. rozszerzony zestaw znaków, zawierają m.in. znaki semigraficzne (np. znaki do kreślenia ramek) i znaki narodowe (np. polskie znaki diakrytyczne).
Najważniejsze informacje o kodach ASCII:
-
kody od 0 do 31 stanowią znaki sterujące pracą komputera (ekranem i drukarką). Są to znaki specjalne i nie mają odpowiednika w alfabecie,
-
kody od 32 do 127 zawierają:
-
kody cyfr - od 48 (zero) do 57 (dziewięć),
-
kody wielkich liter alfabetu angielskiego – od 65 (A) do 90 (Z),
-
kody małych liter alfabetu angielskiego – od 97 (a) do 122 (z),
-
kody pozostałych znaków (spacji, nawiasów, znaków interpunkcyjnych)
-
-
dla kodów od 127 do 255 istnieją różne standardy kodowania.
Kodując znaki za pomocą przedstawionego kodu ASCII można zapisywać w pamięci komputera dowolne teksty.
